Jan Błachowicz – Wielki wojownik z Polski. Dziękujemy za emocje!

Jan Błachowicz dziś w nocy uległ Thiago Santosowi na UFC w Pradze. Czy jednak można mówić tu o porażce? Jakie wnioski możemy wyciągnąć po tej walce?

Żeby ocenić skalę tego zdarzenia, trzeba szerzej spojrzeć na obraz, jaki Jan wymalował swoimi czynami. Zawodnik ten był od początku związany z KSW. Poza jedną, jedyną przygodą w innej organizacji, przez sześć lat nie ruszał się z gniazdka, które sobie uwił w największej w Polsce organizacji MMA. Kiedy walczył z Goranem Reljicem na KSW 22, miał już 30 lat. Praktycznie więc był u schyłku kariery zawodowej. Szczyt umiejętności przypada najczęściej między 24 a 28 rokiem życia. Trzydziestka to najczęściej jeszcze tylko kilka lat walk i emerytura sportowa. Niekoniecznie chodzić może o spadek „osiągów” organizmu, ale przypada tutaj kwestia zmęczenia materiału, obicia lub po prostu troska o własne zdrowie. Jan Błachowicz, mając te 30 lat, będąc mistrzem KSW, zarabiając pewnie spore pieniądze i będąc popularnym zawodnikiem w naszym kraju, zrezygnował z tego wszystkiego, rzucając się w nieznane wody UFC.

Rok później znalazł się w upragnionej lidze, nie wiedząc czy nie przegra pierwszych dwóch walk i nie wróci do Polski z podkulonym ogonem (co niewielka grupka fanów wieszczyła). Jan jednak zaliczył świetny debiut, nokautując faworyzowanego Szweda Ilira Latifiego już w pierwszej rundzie. Dwa kolejne lata to było pasmo przegranych i słabych walk. W okresie od kwietnia 2015 do kwietnia 2017, na pięć walk, udało mu się wygrać tylko raz, z Igorem Pokrajacem, a sam bój nie był najwyższych lotów. Janowi groziło widmo zwolnienia.

21 października 2017 – pojedynek o wszystko z Devinem Clarkiem. Druga gala w Polsce. W Jana Błachowicza wstępuje nowe życie. Poddaje Devina duszeniem bulldog, na stojąco, za co otrzymuje pierwszy bonus 'występu wieczoru’. Wiatr, który Janek nabrał w żagle, wiał jeszcze przez cały następny rok, a nasz bohater zdobył dodatkowe bonusy za świetne walki, w których wyglądał lepiej niż kiedykolwiek! Rewanż z Jimim Manuwą dał mu 'walkę wieczoru’, a poddanie Nikity Krylova, kolejny 'występ wieczoru’. Z bilansem 4-0 w ostatnich walkach, zbliżył się jak nikt z męskiej ekipy w UFC, do miana pierwszego pretendenta do tytułu! Walka z Santosem nie była oficjalnym eliminatorem, ale wszyscy o tym tak mówili, łącznie z komentatorami tego starcia.

36 lat na karku, 6 lat po opuszczeniu KSW, Jan Błachowicz zbliżył się na niewiarygodnie małą odległość do swych największych marzeń. I choć nie zostały one spełnione i walka o pas nie będzie mu pisana w najbliższej przyszłości, to osiągnął i tak tyle, by zapisać się w historii naszego polskiego MMA. W historii tego sportu, jako przykład determinacji i podążania za ambicjami. Nie każdy musi iść do UFC, a ci co pójdą, nie zawsze muszą w UFC odnieść sukces (czego przykładów mamy aż zanadto) – Janowi się jednak udało. Udało dojść do „premiowanej awansem” pozycji, stał się rozpoznawalny na tyle i doszedł tak daleko, że UFC jego nazwiskiem zdecydowało się sygnować swoją galę – A tym, pochwalić się może już jedynie Joanna Jędrzejczyk.

Historia Jana pokazuje, że nawet przegrywając, można nie stracić zbyt wiele. Oczywiście, walka o pas się oddaliła, ale nasze wsparcie, nasza duma z niego i jego wyczynów, jest nadal na tym samym miejscu. Przegrana z Santosem niczego tutaj nie zmieniła. Szanujemy jego wybór nowej ścieżki kariery (przejście do UFC), szanujemy jego walkę o dojście na szczyt (porażki i słabsze walki a później wystrzał jak z procy) i szanujemy wszystko co osiągnął, dając nam, kibicom, emocje, które długo będziemy nosić w sercach. Także pomimo przegranej, dziękujemy ci Janek za serce zostawione w oktagonie i kibicujemy ci dalej, w tej ponownej wspinaczce na – tym razem – sam szczyt!

Jeśli o sam przebieg walki chodzi, to toczyła się ona inaczej niż poprzednie walki Santosa. Thiago docenił naszego rywala i mając na uwadze pięć rund starcia, nie atakował szaleńczo już od pierwszych sekund. Wiedział, że będzie w ogromnych tarapatach jeśli wypompuje się już na początku. Wiedział, że Janek go obali, przeżuje i wypluje poddanego, jeśli nie będzie miał siły przeciwstawiać się mu w parterze. To świadczy, że na walkę z Błachowiczem zastosował specyficzny plan, uwzględniający mocne strony Jana. Rozumiał jego siłę i toczył grę taką jak on, a polegała ona na rozłożeniu sił na wszystkie rundy. Najlepiej świadczy o tym punktacja 23 ciosów znaczących do… 23 ciosów znaczących, jaką obaj zawodnicy mieli w połowie drugiej rundy. Starcie było tak wyrównane, że nawet sędziowie do czasu nokautu orzekali remis na kartach punktowych.

Sporo osób mówi o podpaleniu się Jana. Wspominając jednak o tym określeniu, mam przed oczami szarże zawodników w pierwszych odsłonach pojedynku, a nie środkowych. Podpalił to się Fabricio Werdum na Stipe Miocica czy Jose Aldo na Conora McGregora. W przypadku jeśli nie wiesz jak sędziowie widzieli dwie pierwsze rundy, to właśnie w trzeciej odsłonie przejmujesz inicjatywę, bo to ona (w sytuacji dojścia do decyzji), będzie decydować o tym czy wygrasz całe starcie. I takie ryzyko podjął właśnie Jan. W starciu w którym obaj zawodnicy są asekuracyjni, zaatakował! Czy popełnił błąd? W tym przypadku oczywiście przypłacił to nokautem. Jednak gdyby role się odwróciły i to Santos wyszedł z inicjatywą mocniejszego ataku, i ustrzelił nim Błachowicza, wszyscy by mówili „A na co ten Jan czekał?”. Polak spróbował przejąć inicjatywę i skończyło się to dla niego źle. Nie jest to jednak coś, czego powinien się wystrzegać w walce, w której druga strona nie chce podjąć ryzyka i w której dwie pierwsze rundy mogły równie dobrze pójść na konto rywala. Takie niestety jest MMA. Czasem to atakujący wygrywa, a czasem ten co kontruje. Obaj mieli przecież takie same umiejętności gdyby sytuacja powtórzyła się ale w drugą stronę. Równie dobrze to Jan mógłby znokautować szarżującego Thiaga. Nie mówiąc już o tym, że tego typu ataków było już po kilka z obu stron. Nie uważam więc, że Błachowicz popełnił błąd, wychodząc z atakiem. Mógł być bardziej osłonięty, mógł inaczej głowę umiejscowić, zrobić zwód/unik, ale na pewno sam atak nie był błędem. Przeciwnik wykorzystał swoją szansą, a Jan padł – zdarza się najlepszym.

Teraz Jan ponownie musi pokazać swoją siłę, by móc znów być uważany za poważnego kandydata do miana pierwszego pretendenta. W ostatnich walkach pokazał, że mimo wieku, nadal stać go na rywalizację na najwyższym poziomie. Sytuacja w półciężkiej potrafi zmieniać się jak w kalejdoskopie. Może równie dobrze minąć rok, a Błachowicz znów będzie stał przy bramie, za którą czekać będzie już tylko wielki boss, którego trzeba będzie ściąć, stalowym mieczem – na ludzi.