Dziesięć największych lań w historii mieszanych sztuk walki – część pierwsza

Podczas walki na zasadach MMA zawodnik ma do dyspozycji wiele sposobów, by zranić rywala. Niektórzy robią to za pomocą wysublimowanych, finezyjnych technik i zaprezentowanie szerokiego wachlarza umiejętności stójkowych, zapaśniczych i grapplerskich. Inni stawiają po prostu na siłę i upór. Jest także droga całkowitego szaleństwa, którą poszli między innymi Don Frye i Yoshihiro Takayama oraz Leonard Garcia i Chan Sung Jung.

Totalna dominacja może być kolejnym sposobem prowadzącym do zmiażdżenia przeciwnika. Starć, które na papierze mogły nawet wyglądać na wyrównane, a okazywały się zupełnie jednostronne, było sporo w historii mieszanych sztuk walki. Redaktorzy sherdog.com postanowili  wybrać dziesięć, ich zdaniem, najciekawszych.

10. Jose Aldo vs. Urijah Faber
WEC 48: Aldo vs. Faber
24.04.2010, Sacramento, Kalifornia, USA

Urijah Faber był pierwszą prawdziwą gwiazdą lżejszych kategorii wagowych i filarem, na którym opierał się sukces World Extreme Cagefighting. Mała, niebieska klatka i dynamiczni zawodnicy wewnątrz niej stały się symbolem dla fanów, a nikt nie uosabiał tego dziedzictwa lepiej niż „Dzieciak z Kalifornii”.

Faber obronił tytuł wagi piórkowej WEC pięć razy, zanim w listopadzie 2008 roku Mike Brown brutalnie go znokautował. Po tej porażce lider Team Alpha Male odbił się zwycięstwem z Jensem Pulverem, następnie ponownie okazał się gorszy od Browna, by na koniec poddać Rafaela Assuncao w styczniu 2010. Wygrana z Brazylijczykiem pozwoliła mu stanąć do rywalizacji ze wschodzącą gwiazdą – Josem Aldo. Podczas WEC 48 – jedynej w historii organizacji gali w systemie PPV – „Scareface” miał stanąć do pierwszej obrony pasa, który przejął z bioder wspomnianego wcześniej dwukrotnie Mike’a Thomasa Browna.

Kurs przed pojedynkiem wynosił trzy do jednego na korzyść mistrza, ale ten rozpoczął starcie bardzo spokojnie i z szacunkiem dla umiejętności bardziej doświadczonego przeciwnika. Niemniej, kilka kopnięć na korpus i uda Fabera zapowiadały ciekawe kolejne cztery rundy.

W drugiej odsłonie Aldo był już znacznie bardziej agresywny. Pozwolił ręką odpocząć, a jedynie kłuł pretendenta prawym prostym i lewym hakiem oraz niemiłosiernie okopywał jego nogi. Już w połowie tej rundy Faber musiał szukać głęboko w swoim arsenale jakiś sztuczek. Amerykanin udawał wejścia w nogi, by zaatakować serią ciosów, a ponadto pracował na nogach i zmieniał pozycję, żeby uniknąć kolejnych kopnięć. Na trzydzieści sekund przed końcem Aldo trafił ósmym z dziewięciu kopnięć wyprowadzonych w tej pięciominutówce. Po byłym mistrzu wyraźnie było widać zranienie.

„Dzieciak z Kalifornii” na początku trzeciej odsłony mógł jeszcze nawiązać walkę, ale wszystko zmieniło się z kolejnymi potężnymi niskimi kopnięciami, które uszkodziły nogę Amerykanina do tego stopnia, iż ten ledwie mógł stać. Brazylijczyk dorzucił jeszcze wysokie kopnięcie poprawione, oczywiście, uderzeniem w uda rywala. Rundy mistrzowskie nie wyglądały lepiej dla Fabera. Aldo dominował w stójce, a pretendent potrafił odpowiedzieć jedynie sporadycznymi trafieniami w przeciągu ostatnich dziesięciu minut.

„Scareface” sprawił byłemu posiadaczowi pasa spokojne, metodyczne i chirurgicznie precyzyjne lanie, które postawiło reprezentanta Nova Uniao w roli jednego z największych talentów najbliższych lat.

9. Yves Edwards vs. Aaron Riley
HOOKnSHOOT: Showdown
14.06.2001, Evansville, Indiana, USA

Edwards, obecnie będący już na sportowej emeryturze, jest jednym z pionierów mieszanych sztuk walki. Amerykanin zaliczany jest do gron pierwszych wszechstronnych zawodników. Zgrabna praca w stójce, dobre defensywne zapasy i kąśliwe zagrywki w parterze pozwalały mu walczyć w każdej płaszczyźnie.  Z drugiej strony Riley to jeden z najtwardszych fighterów występujących w dyscyplinie, gdzie tych twardych jest naprawdę wielu. Pierwsze spotkanie dwóch wspomnianych panów zakończyło się decyzją na korzyść starszego z nich, ale wynik okupiony został ciężką pracą. Podczas rewanżu na HOOKnSHOOT: Showdown niemal niepowstrzymana ofensywa spotkała się z niemal nieruchomą szczęką zawodnika z Tell City.

Yves Edwars trafiał rywala raz za razem każdym wyprowadzonym ciosem. „Mistrz Thugjitsu” wielokrotnie posyłał kolana na twarz i korpus Rileya, a następnie poprawiał kopnięciami w każdy centymetr ciała przeciwnika. Były zawodnik UFC zgniótł młodszego oponenta między innymi kombinacją dwunastu uderzeń, z których każde doszło do celu!

Niesamowite jest to, iż mimo olbrzymiego lania zebranego przez Rileya, to dalej było wyrównane starcie. Niemniej, po walce 34-latek z Indiany potrzebował dziesiątków tysięcy dolarów na usługi dentystyczne, aby zlikwidować uszkodzenia spowodowane w walce. Bez wątpienia można to uznać, za jeden ze wskaźników porządnego lania.

8. Chris Weidman vs. Mark Munoz
UFC on Fuel TV 4: Munoz vs. Weidman
11.06.2012, San Jose, Kalifornia, USA

Niezwykle perspektywiczny Chris Weidman wdarł się do świadomości fanów MMA zwycięstwem w styczniu 2012 roku z Demianem Maią – były pretendentem do pasa wagi średniej – po tym, jak zgodził się na starcie na zaledwie 11 dni przed galą. Sześć miesięcy później Amerykanin po raz pierwszy w karierze dostał możliwość wystąpienia w walce wieczoru wydarzenia spod znaku UFC. Naprzeciw przyszłego mistrza stanął Mark Munoz, zawodnik z serią czterech zwycięstw. Ten pojedynek pokazał, że Chris Weidman może poważnie zamieszać w dywizji, która przez tak długo trzymana była żelazną ręką przez Andersona Silvę.

„All-American” był nieznacznym faworytem, ale szybko okazało się, iż kurs na Munoza powinien być znacznie wyższy. Były NCAA już w 35. sekundzie wylądował na plecach i pozostał tam niemal do końca pierwszej odsłony. „The Filipino Wrecking Machine” nie wyprowadził żadnego ciosu, a nawet nie był w stanie zmontować jakiejś ofensywy. W drugiej odsłonie wszystko się powtórzyło. Weidman znów sprowadził rywala za jedną nogę do parteru – tym razem już w dziesiątej sekundzie – a następnie kontrolował, przeszedł gardę i zaatakował poddaniem.

Munozowi udało się uciec po upływie około minuty drugiej rundy, ale tylko po to, by krążyć wokół klatki i nie trafić żadnego ciosu. Chwilę później reprezentant Reign MMA ruszył naprzód z lewym, który przyszły mistrz skontrował łokciem. Rywal upadł na ziemię, gdzie podopieczny duetu Serra-Longo dobijał go, nim sędzia Josh Rosenthal nie przerwał pojedynku.

Pomimo że Weidman spędził w klatce jedynie niecałe siedem minut, w tym czasie zupełnie zdominował bardziej doświadczonego przeciwnika. Munoz nie trafił żadnym uderzeniem, nie zanotował też ani próby poddania, ani obalenia. Skończył walkę zgnieciony i zakrwawiony. Było to zupełnie jednostronne starcie, które stało się zapowiedzią nowych czasów w dywizji średniej.

7. Daniel Cormier vs. Dan Henderson
UFC 173: Barao vs. Dillashaw
24.05.2014, Las Vegas, Nevada, USA

Kiedy na UFC 173 Daniel Cormier, były olimpijczyk w zapasach w stylu wolnym, spotkał się z Danem Hendersonem, byłym olimpijczykiem w stylu klasycznym, obaj byli w zupełnie innym miejscu własnych karier. Młodszy Cormier wchodził do klatki po wygraniu Grand Prix Strikeforce w wadze ciężkiej oraz trzech zwycięstwach w UFC. Starszy Henderson przegrał trzy z czterech walk poprzedzających starcie z UFC 173. Nota bene jedyną wygraną zanotował z Mauriciem Ruą, który wyraźnie przeważał i był bliski skończenia Amerykanina, nim nie nadział się na „H-Bomb”.

Niewielu dawało szansę „Hendo” przed pojedynkiem z młodszym, większym, lepiej zbudowanym i szybszym zawodnikiem. Przewidywania nie zawiodły i już od pierwszej minuty widoczna była ogromna przepaść dzieląca obu atletów. 44-latek z Temeculi wyglądał dobrze przez pierwsze 40 sekund boju, kiedy to trafił rywala kilkoma niskim kopnięciami i mocnym ciosem w korpus, lecz gdy obaj znaleźli się po raz pierwszy w klinczu, Cormier rzucił byłym mistrzem Pride w taki sposób, jakby ten nigdy w życiu nie miał nic wspólnego z zapasami.

Reprezentant Team Quest spędził niemal całą pierwszą rundę na plecach i zgarniał uderzenie za uderzeniem, a nawet został rozbity z kołyski. W drugiej odsłonie było jeszcze gorzej. Legenda MMA znów spotkała się z matą po upływnie niecałej minuty i nie wstał z tej pozycji do gongu – co więcej, nie trafił ani jednego ciosu.

Jeśli pierwsza runda była kiepska, a druga jeszcze gorsza, to trzecią trzeba nazwać totalną katastrofą. Henderson wyprowadził celne uderzenie – niezbyt znaczące, niskie kopnięcie, które Cormier błyskawicznie wyłapał, podniósł rywala nad głowę i rzucił nim ponownie o ziemię. Później olimpijczyk w stylu wolnym atakował starszego oponenta pięściami przez kolejne trzy minuty, a ostatecznie poddał duszeniem zza pleców.

„Hendo” nie pokazał nic. Dominacja, którą zaprezentował Cormier, została uznana przez redaktorów sherdog.com za „Lanie Roku 2014” i dała Amerykaninowi przepustkę do mistrzowskiego starcia z Jonem Jonesem.

6. Cristiane Justino vs. Jan Finney
Strikeforce/M-1 Global: Fedor vs. Werdum
26.06.2010, San Jose, Kalifornia, USA

Szczerze powiedziawszy, mogliśmy na tej liście umieścić którykolwiek z występów Justino, ale uznaliśmy, że całkowita destrukcja, którą zafundowała Jan Finney na Strikeforce/M-1 Global: Fedor vs. Werdum, jest bardzo imponująca nawet na tle ustanowionych przez „Cyborg” wysokich standardów. Przyszła gwiazda kina, Gina Carano uległa pod naporem ciosów Brazylijki dziesięć miesięcy wcześniej, a utalentowana i niebezpieczna Marloes Coenen przetrwała na początku 2010 roku trzy rundy, nim nie odpłynęła po uderzeniach dominatorki wagi piórkowej. Nikt nie łudził się, że Finney może w jakikolwiek sposób zagrozić młodszej przeciwniczce, co przełożyło się na kursy bukmacherskie, które wyniosły prawie 15 do 1.

Jedynym zaskoczeniem w tym starciu było to, że „Cuddles” przetrwała – w najbardziej dosadnym tego słowa znaczeniu – niemal osiem minut. Niemniej, Amerykanka zebrała niesłychany łomot. Justino posłała rywalkę na deski dwukrotnie w pierwszej minucie boju – najpierw po ataku ciosami sierpowymi i kolanem na szczękę, a następnie po kolejnym potężnym prawym sierpowym, gdy Finney opierała się o siatkę.

Nie ma takich słów, które opisałyby zaciętość i siłę, z jaką „Cyborg” atakowała zawodniczkę z Ohio przez kolejne sześć minut. Brazylijka trafiała kolanami w korpus na ziemi, uderzeniami młotkowymi w głowę – gdy rywalka desperacko próbowała obalenia za jedną nogę – ciosami z góry, kolanami w klinczu i ponownie w parterze. Justino spoglądała na sędziującą ten pojedynek Kim Winslow w oczekiwaniu na przerwanie, za czym też optowała publika, lecz ta nie podejmowała żadnych działań. Ostatecznie lawina ciosów i potężne kolano na korpus zakończyło w końcu walkę.

Część druga ukaże się dzisiaj o godzinie 20:00.